Een maand onderweg

es-Salaam aleikum!

Een maand onderweg en eindelijk begin ik een beetje de eerste Arabische woordjes op te pikken om mensen in elk geval te kunnen groeten en bedanken. Een absolute must als je toch een beetje zelfredzaam wilt zijn hier. In de eerste weken zijn Simon en ik erg afhankelijk geweest van Abdullah om ergens heen te gaan. De laatste tijd was hij echter erg druk, dus besloten we om er zelf een paar keer op uit te gaan met een taxi. Dat bleek alleen nog niet zo eenvoudig...

Taxi-avontuur
Ten eerste kon niemand op de campus ons het nummer van een taxibedrijf geven. Als gevolg moesten we ruim een half uur langs de snelweg staan wachten (ja, onze campus ligt direct aan de snelweg) voordat we een lege taxi konden aanhouden. Ten tweede was het lastig communiceren met de taxi chauffeurs over waar we heen moesten en hoeveel we wilden betalen. Dat laatste is zeer belangrijk, want je moet hier van tevoren een prijs voor je rit afspreken om niet afgezet te worden. Dat hebben wij op de harde manier geleerd door de eerste keer €15 (valt gelukkig reuze mee) te betalen voor een ritje van eigenlijk hooguit €6. Het was het leergeld meer dan waard, want door deze ervaringen is het steeds makkelijker om ons onafhankelijk te kunnen verplaatsen voor bijvoorbeeld wat lekkers.

Muharram
De reden dat Abdullah de laatste tijd weinig met ons kon doen, was omdat aan het begin van oktober het Islamitische Nieuwjaar (Muharram) zijn intrede deed. Geen groot feest, maar juist een maand van rouw en verdriet voor sjiitische moslims. Zij dragen gedurende deze maand dan ook zwarte kleding om stil te staan bij de gruwelijke dood van Hoessein ibn Ali, de kleinzoon van profeet Mohammed, tijdens de Slag bij Karbala. De eerste tien dagen zijn er ’s avonds massale bijeenkomsten op straat waar overal gratis eten en drinken te verkrijgen is. Verschillende imams zijn in grote zalen (hussainia) aanwezig om het verhaal van de Slag bij Karbala te vertellen. Elke dag doen ze dit vanuit het perspectief van een ander personage. Buiten is het verhaal ook op een groot beeldscherm te volgen, want er is lang niet genoeg plek voor de duizenden mensen die hierop afkomen. Abdullah en zijn vrienden waren echter nauw betrokken bij de organisatie van sommige van deze bijeenkomsten. Hierdoor hadden wij het voorrecht om het fascinerende tafereel van dichtbij te mee te maken.

Naarmate het verhaal van de imam zijn einde nadert begon namelijk opeens iedereen één voor één te huilen. De pijn die de hoofdpersonen moesten doorstaan is te veel voor de luisteraars en ze barsten allemaal in tranen uit. Als het verhaal eenmaal is afgelopen worden de tranen gedroogd, en begint iedereen uit volle borst te zingen. Tegelijkertijd slaan ze zichzelf ritmisch op de borst om zelf ook de fysieke pijn te voelen (zie video 'Hussainia'). Soms doen ze dit tot wel ruim twee uur achter elkaar.

Op de tiende van Muharram (de sterfdag van Imam Hoessein ibn Ali) komt de herdenking tot een hoogtepunt tijdens het festival Ashura. Dan blijken er zelfs messen en gesels uit de kast te worden gehaald om zich door middel van zelfkastijding te vereenzelvigen met Imam Hoessein ibn Ali. Gelukkig waren wij geen toeschouwers op de tiende en bleef het voor ons beperkt tot het toekijken bij de preparatie van deze instrumenten.

Wasta
Al met al was het zeer indrukwekkend om hierbij aanwezig te mogen zijn. Normaal gesproken zijn deze bijeenkomsten namelijk alleen voor sjiieten toegankelijk, omdat de herdenking nogal op gespannen voet staat met soennitische moslims. Simon werd zelfs nog aangehouden door de politie toen hij buiten een foto wilde maken vanwege eerdere problemen die ze hadden gehad met een verdachte Saudi (soenniet) die foto’s nam. Dit enigszins spannende incident werd echter op geheel Arabische manier in een mum van tijd opgelost. Een vriend van Abdullah liet zijn ID zien waaruit bleek dat hij familie is van een bekende parlementariër die tevens eigenaar van desbetreffende hussainia is. Hij vertelde dat hij toestemming had gegeven om foto’s te nemen en plotseling was er geen vuiltje meer aan de lucht. Ze hebben er zelfs hun eigen woord voor, om deze manier van dingen voor elkaar krijgen door middel van je connecties te omschrijven: wasta. 

Verder zit ik voorlopig nog prima op mijn plek hier. Overdag meestal wel verplichte colleges, maar 's avonds lekker voetballen, voetbal kijken of ergens een drankje (thee/koffie/fris) doen. De culturele verschillen en misvattingen blijven me dagelijks verbazen en van nieuwe inzichten voorzien. Bovendien hoop ik nog vele mogelijkheden te krijgen om meer van bovenstaande unieke momenten te beleven. Op naar het volgende hoofdstuk in een tot nu toe al bijzonder leerzame ervaring! En voor degenen die het nog niet gezien/gehoord hebben, er gaat ondertussen een video viraal hier in Koeweit waarin twee verfrissende voetbalanalytici hun licht laten schijnen over Bayern München. Dus make sure to check out de video's! ;)